artık kızın yüreğinin rengi değişmiştir bir kere...aldatılmak tayfuna dönmüştür..

neleri kaldırabilir bu yürek özenle büyütülen o sevgi sarmalının içerisinde..

neler görmezden gelinebilir neler unutulabilir.

kalbin binbir parçaya ayrılıyor gözle görülemeyecek denli küçük parçalara..

ama bu kez anladım
sözlerinin içinin boşluğunu anlardı; herkes seninle benim gibi bir kaç dakika geçirselerdi...

kimbilir belki bir belki iki dakika saat ya da saniye sonra düşünüldüğünde; yanlışını kabullenmiş olsa da kendi içinde

artık kızın yüreğinin rengi değişmiştir bir kere..

belki de hiç bi zaman düşünülüp anlaşılamayacak kendi içindeki..

ne diyebilirim ki o kristalize sevgiyi darma duman ettikten sonra ısrarla...

duyumsadıklarım düşüncelerin akışını durdurabilecek sözcüklerdi...

söylenenleri sindirmek onlarla yaşamak bana ağır..

elbette sevgim çok güçlüdür benim sarıp sarmalar içindeki güçle; neleri örter neleri görmezden geliverir..

sevgidir hayatın temel taşı
ve bilirim sevgi emek ister çünkü...

ama sevgini bir başkasıyla mı paylaşayım acaba dersen; orada tüm gücünü yitirir yürek.
elsiz kolsuz kalıverir işte o anda...

alfallar düşüverir
ve belki birgün kendini affettiğin o gün

borç kalmış bir özrü farkedersin

ama gözlerin yaşlı duyguların bulutlu; çok geç kalmış pişmanlığın rüzgarları savururken şiddetle kaybedilmiş anların izleri gözlerin önünde bakakalırsın belki de birgün kimbilir...

karşıma çıkarsan o gün
ve bir merhaba ararsan.

senin inşa ettiğin ihanet adlı albümden bir parça çalınacak sana

affedilesi bir renge sahip değil yaşananlar yaşattıkların...
Ama unutma bu yürek sana hep kırgın ve kırık...

çünkü bu yürekte sadece tek sevgi barınabilir...
neler neler işitebiliyormuş; bir zamanlar güzel sözler fısıldayan o yürekten

hala sığıştıramıyorum yüreğime

hala herşeye rağmen...

hathor

Sinem Güven